ปลายฟ้า ลาวเหนือ

[Jaownang]

มาจองกระทู้ เล่าเรื่อง การเดินทางที่ดูจะเรียบง่ายแต่มีอะไรรายทาง ทั้งมิตรภาพ ทั้งการโดนทิ้ง (คนเดียว) ทั้งเพื่อนใหม่ ทั้งสิ่งแตกต่างรายทาง ธรรมชาติที่หาดูค่อนข้างยาก บรรยากาศแต่ละสถานที่ ค่อยๆ เป็นไป แต่นั่นคืออารมณ์แห่งการเดินทาง ที่รวมเป็นหนึ่งใจเดียวกันได้อย่างลงตัวจนจบ เจ้ารักทุกคน...รวมถึง... ลาวเหนือในจินตนาการ

ความฝันอีกอย่างกับการแบกเป้ขึ้นตอนเหนือสุดของ สปป ลาว ออกไปทางเวียดนาม ที่แข่งกับการเดินทาง แข่งกับเวลาที่มี คงไม่ทันแน่เลย ฤดูฝนเป็นอะไรที่เขียวขจีล้ำลึก แต่ทว่าสายฝนที่หล่นพรำ...ตลอดรายทาง เหมยเมฆหมอกที่บังตา...ทำให้เราทุกคนไม่ได้ภาพที่งามตา..แต่เราเก็บหลายสิ่งหลายอย่าง ไว้ด้วยสายตาและความทรงจำ..

ภาพจากกล้องซัมซุงตัวเล็กที่คล่องตัว ย่อภาพและใส่ตัวอักษรใน โฟโต้สเคป..ค่ะ

[Jaownang]

การเดินทางที่ทรหดจากกทม.ไปเชียงของ นอนไม่หลับอยากจะกลับพร้อมกัน.... ฝนตลอดรายทางตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วเช้าเชียงของเราจะข้ามด่านได้ไหม... กับการเดินทาง ตม.เชียงของ ที่กำลังจะทำสะพานไทยลาวเริ่มแล้ว แต่เราไม่ข้ามสะพานเพราะสะพานยังไม่เสร็จสายน้ำโขงที่เงียบงันฝั่งไทย แต่เคลื่อนไหวฝั่งลาว.... เริ่มต้นขึนกับเช้าวันใหม่ กับการทำเรื่องผ่านแดนอย่างง่ายๆ

ถึงฝั่งลาว นทท. มากหลายเพราะตม.ที่เล็ก มีที่แลกเงิน มีการทำประกันเพิ่มอีกจุด จนท.คนเดิมมองหน้าเจ้าแล้วบอกว่า มาอีกแล้ว ...... (อุ๊ย จำชื่อได้ด้วย)

เราแลกเงินกันเป็นล้านกีบ แล้วใครจะเก็บ...

[Jaownang]

ข้ามแดนแล้วเรารีบบึ่งรถสามล้อเครื่องไปขนส่งสายเหนือเพื่อให้ทันการเดินทาง แต่ทว่าเราก็ไปไม่ทันรถเส้นทาง ห้วยทราย หลวงน้ำทา อุดมไซ ค่ารถคนละ 11000 กีบ ต่อคนเจ้าลืมไปว่าตอนต่อรองดันต่อเป็นเงินไทย แต่ถ้าเป็นเงินลาวจะง่ายกว่า ปกติคนละ 10000 กีบเองคะ

เมื่อไม่ทันจะทำอย่างไร จากการเดินทางครั้งก่อน เจ้าตีตั๋วไปหลวงน้ำทาด้วยค่ารถ 55000 กีบ เอาค่ะ ไปก่อน ดีกว่ารอรถเที่ยวบ่าย...

เส้นทางสีน้ำเงินคือขาไป เส้นสีเขียวคือจุดหมายที่ต้องการให้ถึง สีแดงคือเส้นทางกลับเป็นวงกลม

[Jaownang]

ระหว่างขึ้นรถ เราได้เพื่อนใหม่เป็นหนุ่มชาวลาวเชื้อสายม้ง ที่จะกลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองก่อนถึงหลวงพระบาง ความน่ารักในนิสัย การพูดช้าเนิบๆ ไม่ทันเจ้าเลย ปอแนเริ่มต้นพูดคุยคนทั้งคันรถหันมามองและสดับฟัง บางทีเราก็พูดภาษาอังกฤษบ้าง ตลอดเส้นทางที่ไม่มีแสงแดด มีแต่สายฝนหล่นพรำ การเดินทางเรานั่งกันด้านหลังรถแบบนี้

ลี่ คือนามของเขา ซึ่งชอบใจเราและขอตามไปเมืองเหนือของสปป.ลาวด้วยคน แต่ลี่ไม่มีเงินมากพอ  ฉะนั้น เราต้องเจียดเงินที่มีเพื่อเป็นการเดินทางของลี่เพิ่มอีก 1 คน กะว่า ปลายทางที่อุดมไซทางแยกไปหลวงพระบาง เผื่อลี่จะเปลี่ยนใจ ....แต่ลี่บอก ไม่เปลี่ยน ไปเยี่ยมบ้านช้าไปสองสามวัน ไม่เป็นไร

รถบัสในลาวไม่ได้ใหญ่เหมือนบ้านเราแต่ความอบอุ่นมีมากกว่า นั่งมันทุกที่ที่มีที่นั่ง ขนาดทางเดินยังมีเก้าอี้ให้ผู้โดยสาร แต่บ้านเรา ยืนมันไปเหอะ ทนได้ทนไป....

[Jaownang]

การเดินทางเลนส์ขวา ทำให้เจ้าเริ่มงงๆ มาหลายรอบก็งงทุกรอบ จับอะไรไม่ค่อยถูก ถนนสองเลนส์กับเส้นทาง 3r ไปหลวงน้ำทา ผ่านเวียงภูคา ผ่านหมู่่บ้าน ผ่านทุ่งนา ผ่านป่าเขา ฟังเพลงเบาๆ เคล้าสายฝน เจ้าว่ามันเยี่ยม...

ผู้คนที่นั่งกันบางคนก็หลับ บางคนก็ตื่น ทางที่คดเคี้ยว แต่ก็ยังน้อยกว่าแม่ฮ่องสอนบ้านเรา 195 กม.. กับเวลาเกือบสามชม.. เล่นเอาเบื่อเหมือนกันเพราะถ่ายภาพไม่ได้เลย

เก็บภาพเพลินๆ อยู่ๆ เจ้าสองคนนี่ก็โผล่มา... เล่นเอาตกใจเลย

การนั่งริมหน้าต่างต้องระวัง ถ้าคนหน้าเกิดอยากจะถ่มน้ำลายพี่แกก็ถ่ม เกิดแกอยากจะล้างมือแกก็ล้าง เกิดพี่แกรอยากจะอ้วกบนรถแกก็ทำ วุ๊ย เล่นเอาไม่กล้าเปิดกระจกรับลมเลยเจ้า

[Jaownang]

เส้นทางผ่านทุ่งนาที่นี่ยังทำการเกษตรดำนา หว่าน บ้างก็เห็นเครื่องจักรมากกว่าวัวกับควาย (ตกลงวัวกับควายนี่มันต่างกันที่เขาใช่ไหมคะนี่ ปอแนถามบ่อยมากและชี้ให้ดูบ่อยมาก เล่นเอางง "พี่นาง นั่นวัวหรือควาย" อยากตอบว่าตรุโง่ หงิงงง )

ดีใจที่บางครั้งคนที่นี่รวมตัวกันดำนา ที่เขาเรียกว่าลงแขก แต่บ้านเราเจ้าไม่ค่อยเห็นแล้วเห็นแต่เครื่องจักร แต่ที่นี่เครื่องจักรน้อยนัก พื้นที่เกษตรส่วนใหญ่ อยู่ทามกลางขุนเขาด้านหลังบ้างก็กว้าง บ้างก็เล็กถนัดใจ จนต้องทำเป็นนาขั้นบันได เสียดายเราไม่มีมุมสูง

[Jaownang]

ผ่านบ้านชาวเขาแต่ละเผ่า เราถ่ายภาพในขณะที่รถวิ่ง ที่ที่ชาวเขา่ควรอยู่บนเขาลึก แต่ที่สปป ลาวกลับไล่ที่ให้ลงมาอยู่ใกล้แถบถนน นี่มั๊งที่เรียกว่าลาวเทิง ตลอดเส้นทางผ่านมาพื้นที่ริมถนนเราจะเห็นได้ว่าเป็นบ้านชาวเขา ที่แคบๆ ที่ๆ ไม่มีอะไรนอกจากยุ้งข้าว ราวตากผ้า ร้านค้าเล็กๆ เด็กๆ ออกวิ่งเล่น ผู้บ่าวผู้สาวออกทำไร่.. เสื้อผ้าที่ปีก่อนใส่เป็นชุดประจำกาย แต่ตอนนี้กลายเป็นเสื้อผ้าสากลตามกระแส

ลี่บอกว่า ถ้าเราแต่งชุดชาวเขา เราโดนหัวเราะเยาะว่าไม่ควร...เราต้องตามกระแส..ผู้ชายที่นี่มักใส่เสื้อสูท(ปกฮาวาย) ประมาณนั้นค่ะ คงได้รับวัฒนธรรมจีนตอนใต้ลงมา

พวกเราดีกว่าเขามากมายเลยนะ

[Jaownang]

ถนนเส้นนี้ ที่ร่วมกันสร้างทำด้วยฝีมือ ไทย ลาว จีน กลับเป็นหลุมเป็นบ่อเร็วมาก แต่ความปลอดภัยตามแนวถนนจะมีปูนกั้นแบบนี้ เสมอตลอดรายทาง บรรยากาศโดยทั่วไปเหมือนเมืองอุบลบ้านเรา ต่างที่ชนเผ่าและตัวอักษร ก็เท่านั้น

[Jaownang]

บนเส้นทางที่ไม่ได้อบอ้าวบนรถ รถที่นี่ทุกคันจะปิดประตูค่ะ เปิดเฉพาะผู้โดยสารขึ้นเท่านั้นตามหมู่บ้านต่างๆ บ้างก็ชาวเขา บ้างก็คนลาวในหลวงน้ำทา อยู่ๆ เจ้าก็หลับไปโดยที่ปากคาหมากฝรั่ง ดีนะไม่กลืนลงคอตอนหลับ ตื่นมาอีกทีเมื่อกรสะกิด ถึงแล้วเพ่..

เจ้าลืมตามอง เฮ้ย ตรงนี้เคยมานี่ นี่มันคิวรถสายเหนือของหลวงน้ำทา กี่โมงแล้วไม่รู้หรอกรู้แต่ว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่ข้ามด่าน เรารีบไปดูตั๋วที่คิวรถ อ่านภาษาลาวเจ้าใช้เวลานานมาก แต่ปอแนคล่องกับภาษา เพราะอ่านภาษาอังกฤษก่อน เออจะได้จำไว้ ได้ตั๋วรถไปที่อุดมไซต่อ ด้วยราคา 35000 กีบ เจ้าซื้อ 3 ใบ แต่ลี่บอกว่า ไม่เป็นไรลี่ซื้อราคาคนลาว เออ มีงี้ด้วย แต่เห็นตั๋วเขียนมาก็ 35000 กีบเหมือนกันนี่ แล้วมันราคาคนลาวตรงไหนฟระ

ซื้อตั๋วเสร็จก็วิ่งไปหลังคิวรถไปร้านอาหารเดิม ที่เคยทาน คุณน้องเจ้าของร้านบอกจำเจ้าได้เคยมาคนเดียวครั้งก่อน ขอบคุณค่ะ ยามนี้เพื่อนๆ รอชิมกาแฟลาวที่โต๊ะอาหารแต่เจ้าไปหาที่ล้างหน้าแปรงฟันก่อนคะ อาหารสำหรับ 4 คนเป็นข้าวผัด เฝอ กาแฟลาว รวม 91000 กีบ คิดราคาโดยหารด้วย 250 กีบ ต่อ 1 บาทกันเองละกัน (มีเบยลาวอีก2ขวด)

[Jaownang]

การเดินทางเริ่มอีกแล้ว กับรถบัสขนาดย่อมเช่นเดิม เส้นทางจากหลวงน้ำทาผ่านไปยังเมืองอุดมไซ เป็นเส้นทางที่หนักกว่า 3r มากเพราะหลายช่วงเป็นดินลูกรังอัดแน่น ดีคะที่มากันหน้าฝน ไม่เช่นนั้นหัวแดงกันเป็นแถวๆ ชัวร์ เส้นทางอย่างที่เห็น บ้านชาวเขาบนภูเขาที่ถนนตัดผ่าน เปลี่ยนแปลงไปมาก

รถคันใหญ่นิดหน่อยที่พาเรามา สัมภาระของผู้โดยสารส่วนใหญ่ พลขับจะนำไปเก็บไว้บนหลังคารถ ซึ่งแต่ละชิ้นหนักมาก ตอนนั่งในรถ เจ้าก็ภาวนาไป ว่าเวลาสะเทือนอย่าหลังคาถล่มเลยเชียว ด้านในตรงกลางไม่มีเสาค้ำด้วย

[Jaownang]

เส้นทางคดเคี้ยวแม่ฮอ่งสอนเมืองไทยยังไงยังงั้น ต่างกันที่เส้นทางถนน เลนส์ครึ่งเองคะ เรานั่งกันริมขวาซึ่งเวลารถแล่นทำให้เราเห็นทิวทัศน์ขุนเขาลูกแล้วลูกเล่าที่ผ่านไปผ่านมา เห็นสายหมอกบดบังยอดเขา เห็นชาวนาทำนา ดำนา หว่านนากันตามรายทาง เส้นทางนี้เหมือนที่เชียงตุง ที่ลำนำด้านล่างหน้าผาถนน เลาะไปตามถนนเป็นเกือบร้อยกิโลเหมือนถนน เป็นแม่น้ำสายมาจากจีน ชัวร์ไม่มั่ว

แล้วเราก็มาถึงอุดมไซด้วยอาการงัวเงีย ยานอนหลับเท่านั้นบนรถที่จะช่วยเจ้าได้ ตื่นอีกที อุดมไซค่ะ คิวรถอยู่เลยตลาดมาหน่อย ส่วนที่พักเราก็หาๆ กันแถวๆนั้นเพื่อง่ายต่อการแย่งขึ้นรถตอนเช้าอีกครั้ง