ปลายฟ้า ภูเรือ

[Jaownang]

หัวใจเหงาๆ  เคล้าบรรยากาศ อะไรจะเทียบกับการแบกเป้เข้าป่า  กลมกลืนธรรมชาติ เก็บมาเพียงความเหนื่อยแต่สุขกับภาพที่เห็น

ตีตั๋วขึ้นรถทัวร์จากบ้านอย่างมึนงง กับชีวิตตัวเอง.. เรื่องราวที่ผ่านเข้ามา อาจทำให้เจ็บปวดบางครา..แต่ก็ต้องปล่อยวาง..กับความเป็นไป

[Jaownang]

สถานที่อาจเดิม แต่เปลี่ยนแนวทางใหม่ บนรอยยิ้มไม่ได้มีแต่สุขเสมอไป

[Jaownang]

เส้นทางผ่านภูเขาลูกแล้วลูกเล่า.. กว่าจะถึงจุดเดินเท้าเล่นเอา ก้นระบมเพราะอีแต๊ก

[Jaownang]

ต้นข้าว ต้นมัน ต้นข้าวโพด ที่ชาวบ้านจับจองทำไร่นาสวนผสม เกษตรกร ดีๆนี่เอง คนเมืองอยากเข้าป่า คนบ้านป่าอยากเข้าเมือง

[Jaownang]

ด้านซ้ายฟ้าทมึนเหมือน ไอน้ำจับก้อนเมฆ หวาดหวั่น ครั่นคร้าน ฝนจะตกไหม การเดินทางพึ่งเริ่มเอง
รถวิ่งไปโงกเงก โงนเงน ต้นไม้ใหญ่ก็เริ่มเล็กลงถนัดใจ

[Jaownang]

จุดจอดพาหนะหมกไว้กลางไร่.. กันพี่ใหญ่ทำลาย พร้อมแบกเป้ไปตามตะวันก่อนพลบค่ำ

[Jaownang]

แค่ก้าวข้ามกอหญ้าก็พบผืนป่าหลังความหมาย พรรณไม้ร่มรื่น เห็ดนานาพันธุ์ รวมถึงสิ่งจรรโลงใจ

[Jaownang]

ต้นไม้ใหญ่ "พระเจ้าห้าพระองค์" ที่เมล็ดหล่นเรียงรายห่อหุ้มด้วยเปลือก พรานบอกว่าล้างให้ดีจะเห็นเป็นรอยสลักบนเมล็ด  ซึ่งก็แน่ ท้าทาย แต่ไม่กล้าเก็บอะไรออกมา เพราะคงธรรมชาติ ตามวัฏจักรต่อไป ต้นไม้ใหญ่มากกว่าห้าคนโอบ..ยิ่งใหญ่เกิน

[Jaownang]

เห็นทางลงเขา  ไม่ไกลแต่ลื่นไถลจนหน้าคว่ำ  ค่อยๆก้าวผ่านไปตามแรงที่มี  เสียงพูดคุยจากเจ้าและพี่ๆ ยังคงชื่นชมพรรณไม้ ประโยชน์ คุณและโทษ เที่ยวอย่างมีความหมาย... กับสิ่งที่เห็น  เขาลูกแล้วลูกเล่า.. ไม่คิดว่าด้านนอกเป็นแค่ทุ่ง ไร่ นา ไร่ข้าวโพด แต่ด้านหลังยังคงมีอะไรที่ซ่อนไว้.. คล้ายๆที่ป่าฮาลา แถบๆบ้านปกโยะ

[Jaownang]

ลื่นบ้าง ล้มบ้าง เป็นคราๆไป ลงเขาเท่าไร ก็ต้องขึ้นเขาด้านหน้าอีกเท่าตัว เหงื่อเริ่มทยอยซึมผ่านซอกคอซอกหน้า แต่ทว่าอะไรฟระ คันๆที่คอ

[Jaownang]

ยังคันไม่พอเกาไม่ได้ปล่อยไป นั่งพักขอนไม้ใหญ่ ตั๊กแตนตัวเกือบเท่าฝ่ามือ ด้านหน้าตอนแรกคิดว่ากิ่งไม้ ใบไม้แห้ง

[Jaownang]

เห็ดป่าละลานตาจนจะอ้วกเลยงานนี้  ไม้เฉพาะถิ่น ต้นไม้พรรณใบสวย บ้างก็มีดอกบ้างก็ไม่มีดอก

[Jaownang]

กระสุนพระอินทร์ ตอนโดนความเคลื่อนไหวเขาจะม้วนตัวเป็นก้อนกลมๆ 

[Jaownang]

มีกล้องก็เก็บภาพกันไป แต่ตอนนี้เจ้าไม่ไหว ร่างกายยังเป็นไข้ เพราะอยากเข้าป่าเลยไปให้จรรโลงใจ.. ได้แต่หยิบกล้องคอมแพ็คมาใช้ ส่วนตัวใหญ่ นายพรานเอาไปกอดเล่นแล้ว 

[Jaownang]

ผ่านเขาลูกแล้วลุูกเล่า ขาจะลากแล้ว แรงหายไปหมด แต่ก็ยงคงเดินต่อ ใจก็มองหน้ากัน มาทำไมฟระเรา อยู่บ้านดีๆไม่ชอบ  ยามว่างพักยกพี่แอ๋วชอบเก็บภาพเสมอเพื่อวันเดินทาง เราอาจจะมาหรือไม่ได้มาอีก แต่เจ้าท้อแล้ว